Τα περιστατικά στο Πέραμα και το Κερατσίνι έφεραν το ζήτημα της ανόδου του φασισμού, ζεστά στο πλαίσιο του διαλόγου που εγκαινιάζει τη φετινή σεζόν. Η αλήθεια όμως είναι ότι η αντιδημοκρατική πρακτική δεν έγινε κομμάτι της ζωής μας με την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Αντιθέτως, αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια συστατικό στοιχείο της ευρύτερης πολιτικής πραγματικότητας στην Ελλάδα, με όποιον τρόπο συμμετέχει ο καθένας σε αυτή. Έτσι, θα προσπαθήσω να παρουσιάσω -μερικές μόνο- χαρακτηριστικές περιπτώσεις, που συνδέονται με την δημιουργία ενός ευνοϊκού εδάφους, πάνω στο οποίο χτίζονται σήμερα τα ποσοστά του κόμματος των νεοναζί.

.

Με αφορμή τις διαδικασίες συγκρότησης κεντροαριστερού φορέα, είναι ευκαιρία να ανοίξει μία πλατύτερη συζήτηση για τον τρόπο λειτουργίας των βασικών φορέων της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας. Οι ανησυχίες δηλαδή, που εκφράζονται για την πιθανότητα, αυτή η κίνηση να εξελιχθεί με χαρακτηριστικά «συναντήσεων κορυφής» και «ηγεμονισμού» προκύπτουν από την μέχρι τώρα «ολιγαρχική» θα λέγαμε λειτουργία των κομμάτων μας. Ο περιορισμός της σημασίας της τοπικής οργάνωσης, η υποβάθμιση της έννοιας του μέλους σε απλό ψηφοφόρο εσωκομματικών διαδικασιών κι όχι διαμορφωτή πολιτικής, τα ενδοπαραταξιακά παιχνίδια νομής της εξουσίας μέσω αδιαφανών διαδικασιών και η λήψη αποφάσεων σε όλες τις κλίμακες της ιεραρχίας, χωρίς ίχνος δημοκρατικής νομιμότητας, δικαιολογούν σε μεγάλο βαθμό αυτόν το χαρακτηρισμό.

.

Την τελευταία τριετία το κύρος της δημοκρατίας έχει δεχτεί ίσως το σοβαρότερο πλήγμα. Ιδιαίτερα, στις κρίσιμες περιόδους ψηφοφορίας, στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τη ΝΔ, πάρθηκαν αποφάσεις ερήμην των κομματικών βάσεων. Τέθηκαν ζητήματα κομματικής πειθαρχίας, με διαγραφή στελεχών που δεν ακολούθησαν τη γραμμή που επέλεξε μία ολιγαρχία. Αλλά ακόμα και σήμερα, ακούμε τον Πρωθυπουργό να ονομάζει «δολιοφθορά» πιθανή καταψήφιση νομοσχεδίου από μέλος της κυβέρνησης. Δεν είναι επικίνδυνο να επιδιώκουμε πολιτική σταθερότητα με τίμημα την υποβάθμιση της δημοκρατίας; Ας μην ξεχνάμε την περίπτωση της Ε.Ρ.Τ., όπου κάποια κυβερνητική σταθερότητα, συνυφασμένη με τα καπρίτσια του κύκλου Σαμαρά, λειτούργησε σε βάρος της δημοκρατίας και ταυτόχρονα υπονόμευσε την έννοια της πολιτικής συναίνεσης.

.

Ανάλογη είναι η κατάσταση και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τόσο στους χώρους δουλειάς, όσο και στα Πανεπιστήμια καλλιεργήθηκαν κι εδραιώθηκαν πρακτικές σε βάρος του ρόλου που θα έπρεπε να επιτελεί ο συνδικαλισμός, ως βασικό στοιχείο της δημοκρατίας. Αδιαφάνεια, νοθεία, εξαγορά εκλογικής δύναμης με την ανάπτυξη πελατειακών σχέσεων, τραμπουκισμοί και βία έχουν μετατρέψει το συνδικαλισμό, από φορέα διεκδίκησης, σε βασικό συνένοχο για τη διαφθορά στο δημόσιο. Παράλληλα, το αναμάσημα του προ-κρίσης διεκδικητικού λόγου λειτουργεί σε βάρος μιας πραγματικής μεταρρύθμισης. Έτσι, όταν η τρόικα επιμείνει για την αλλαγή του νόμου περί συνδικαλισμού, θα βρει μία συντηρητική πλέον κι απογοητευμένη κοινωνία με το μέρος της.

.

Η αντιδημοκρατική πρακτική είναι ταυτόχρονα κομμάτι και της τηλεοπτικής καθημερινότητας, μέσω της ακραίας, διχαστικής, τραμπούκικης ρητορικής που αναπτύσσεται, με πρωταγωνιστές και πάλι αυτούς που διεκδικούν μια θέση στο χώρο της πολιτικής μετριοπάθειας. Ακούμε δηλαδή τους κυβερνητικούς εταίρους να αναφέρονται στη «θεωρία των άκρων» προκειμένου να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι ο πολιτικός ορθολογισμός βρίσκεται κάπου, μεταξύ ΝΔ και ΠΑ.ΣΟ.Κ., την ίδια ώρα όμως είναι αυτοί που διακόπτουν συνεχώς το συνομιλητή που διαφωνεί. Χωρίς να σέβονται καμία αρχή διαλόγου, με το σιγοντάρισμα των παρουσιαστών, δημιουργούν συχνά μία συζήτηση-χάος, υποβαθμίζοντας στα μάτια του κόσμου ένα άλλο βασικό συστατικό της δημοκρατίας.

.

Αλλά και στο χώρο της Παιδείας, δεν είναι λίγες οι φορές που ο λαϊκισμός επικράτησε σε βάρος της ελευθερίας στην έκφραση και την επιστημονική έρευνα. Ξεχνιέται ο πόλεμος που δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται η κα Ρεπούση; Τότε για το βιβλίο της Ιστορίας, σήμερα για τις προτάσεις σχετικά με Θρησκευτικά και Αρχαία. Σε κάθε περίπτωση, ζημιωμένες βγήκαν η εκπαίδευση και η έρευνα στην διδακτική μεθοδολογία. Χωρίς να υπάρξει υγιής, επιστημονικός δημόσιος διάλογος, τα ζητήματα μεταφέρθηκαν στα πάνελ και στα παράθυρα, με την κυβέρνηση αλλά και την εκάστοτε αντιπολίτευση να επιδίδονται σ’ ένα παιχνίδι εθνικό-λαϊκισμού, στερώντας από την κοινωνία την ευκαιρία μιας προοδευτικής προσέγγισης των πραγμάτων και βάζοντας φυσικά πλάτη, τότε στον ΛΑ.Ο.Σ. και σήμερα στη Χρυσή Αυγή.

.

Αυτές οι πολιτικές, με εκφραστές στις περισσότερες των περιπτώσεων τα κόμματα που κυβέρνησαν, δημιούργησαν στην κοινωνία μας, τις προϋποθέσεις «υποδοχής» του φασισμού-της αμφισβήτησης της δημοκρατίας και συνεπώς του φορέα που τα έχει ως επίσημη πολιτική γραμμή. Δηλαδή, το πολιτικό σύστημα κατάφερε, μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες να υποβαθμίσει στη συνείδηση του κόσμου την  ίδια την έννοια της δημοκρατίας, το σεβασμό στο διάλογο και τη γνώμη του συνομιλητή, την αξία της ελευθερίας στην έκφραση και τη συμμετοχή σε συλλογικότητες. Το σοβαρό μεταναστευτικό πρόβλημα και η επιβολή του μνημονίου, με το αίσθημα του «εθνικού κινδύνου», της «ήττας», που δημιούργησαν οδήγησαν στην έκρηξη του φαινομένου και των ποσοστών της Χρυσής Αυγής.

.

Τέλος, πρέπει να προβληματιστούμε για το αν υπάρχει ειλικρινής πρόθεση για αντιμετώπιση του προβλήματος. Μπορεί ο κ. Σαμαράς να χρησιμοποιεί τη λέξη «νεοναζί» για να αναφερθεί στους Χρυσαυγίτες , αλλά είναι αυτός που μαζί με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις αρχές του 90’ ακολούθησαν το δρόμο του λαϊκισμού στο Μακεδονικό ζήτημα. Δεν μπορούμε βέβαια να λησμονήσουμε και τις περιπτώσεις που δόθηκε «ασυλία» σε σοβαρά περιστατικά ρατσιστικής-πολιτικής βίας, τότε που η Χρυσή Αυγή του 1% ξεπηδούσε μέσα από τις δυνάμεις των ΜΑΤ κι έδερνε φοιτητές. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, αυτοί που αυτοαποκαλούνται «συνταγματικό τόξο» διαχρονικά έκλεισαν το μάτι στο ακραίο και σήμερα δημιουργούν την αυταπάτη, ότι οι ίδιοι θα είναι που θα δώσουν τη λύση.

.

.

.

(Οι παραπάνω γραμμές γράφτηκαν πριν το τελευταίο, τραγικό συμβάν της δολοφονίας στο Κερατσίνι, 34χρονου από Χρυσαυγίτη. Φαίνεται καθαρά ότι άνοιξε κύκλος αίματος και το χειρότερο είναι ότι οι αυτοαποκαλούμενοι ως προστάτες της δημοκρατίας, κλείνουν το μάτι συνεχώς στην συμμορία του μίσους, ώστε ν’ αναπαράγουν την θεωρία των άκρων. Να εξισώσουν δηλαδή το έγκλημα, με την πολιτική φωνή που αμφισβητεί τις ούτως ή άλλως αδιέξοδες πολιτικές τους.18/9/13)